Eén woordje…. een wereld van verschil.

Hoor je jouw kind wel eens één of meerdere van de onderstaande uitspraken doen?

“Ik kan dit niet”
“Ik weet het niet”
“Hier snap ik écht niets van hoor”
“Pfff, dit is gewoon té moeilijk”

Ik hoor ze regelmatig uit de monden van mijn leerlingen…… Deze uitspraken roepen een soort weerstand op. En weerstand voelen is geen fijn gevoel…..

Als je dit soort (zelf-ondermijnende) uitspraken of gedachten maar vaak genoeg herhaalt ga je ze vanzelf geloven, of je wilt of niet; het wordt jouw “waarheid”. Echter, wel een waarheid die bijdraagt aan het ontwikkelen of verstevigen van een fixed-mindset.
Het worden (onbewust) standaard opmerkingen die te pas en te onpas worden geplaatst bij uitdagende situaties waarbij er een kans op falen bestaat. Ze worden gebruikt als excuus bij voorbaat dat de uitvoering van een opdracht wel eens helemaal verkeerd zou kunnen gaan of sterker, een excuus om er al helemaal niet aan hoeven te beginnen. Het geeft de ruimte om, als de uitvoering van de taak of handeling dan inderdaad mislukt eenvoudig te kunnen zeggen: “Zie je nou wel, ik zei toch al dat ik het niet kan”.

Dat deze opmerkingen of gedachten een negatieve uitwerking hebben op de wijze waarop je uitdagingen aangaat, lijkt me evident. Het is alsof je een soort denkbeeldige blokkade oproept, de deur dichtgooit. En het voelt eigenlijk helemaal niet fijn…..
Het vervelende is dat je hersenen één hele duidelijke functie of noem het opdracht hebben, namelijk ervoor zorgen dat je gelijk krijgt in wat jij gelooft dat waar is! Jouw geloofssysteem (je waarden, normen, meningen, overtuigingen) is de meest krachtige aanvoerder van jouw gedachten en handelingen en daarmee jouw emoties en gevoel. Dit systeem werkt op de auto-piloot op het niveau van je onderbewustzijn. Je bent je zelden bewust waarom je dingen zegt of doet, zoals je ze zegt of doet. Het gaat vanzelf.
Door het herhalen en herhalen en herhalen wordt informatie in je onderbewustzijn opgeslagen. Je hebt jezelf dan geprogrammeerd om op een zekere manier te reageren in bepaalde situaties.

Het loskomen van deze programmering is niet gemakkelijk, eenvoudigweg omdat het een onbewust proces is. Je hebt het gezegd of gedaan voordat je weet, gewoon vanzelf. Zoals je bijvoorbeeld altijd op dezelfde manier op je fietst stapt of reageert op iemand die jou afsnijdt op de weg of hoe je reageert bij het zien van een super romantische film.
Het afleren van ongewenste eigenschappen, handelingen of uitspraken is moeilijk omdat deze jou maken tot wie je bent. Dat hoort bij jou, zo bén jij (nou éénmaal). Het hoort bij jouw persoonlijkheid. Het voelt veilig om jezelf te kunnen zijn.

Bij leerlingen die dergelijke zelf-ondermijnende uitspraken doen, vraag ik daarom alleen maar één ding….. Zou je het woordje NOG aan je uitspraak willen toevoegen? Wel zodanig natuurlijk dat niet de nadruk gelegd wordt op “nog”.

De uitspraken worden dan als volgt:

“Ik kan dit (nog) niet”
“Ik weet het (nog) niet”
“Hier snap ik (nog) écht niets van hoor”
“Pfff, dit is gewoon (nog) te moeilijk”

Het verschil is duidelijk toch? Bij deze uitspraken staat de deur open en zijn er de vooruitzichten dat je het allemaal een keer WEL gaat kunnen, weten, snappen of gemakkelijk vinden. Bovendien vóelt het ook zo als je het woordje NOG erbij uitspreekt of denkt.
Mijn leerlingen blijf ik dan ook consequent wijzen op het woordje NOG toevoegen als zij een “ik kan het niet” uitspraak doen. Als zij dit ook buiten de sessies met mij blijven doen, zichzelf blijven verbeteren als zij het woordje NOG vergeten, dan vindt er een herprogrammering plaats.

Het is veel gemakkelijker om het woordje NOG toe te voegen aan de al geprogrammeerde ondermijnende uitspraken dan het compleet afleren ervan en vervangen door het tegenovergestelde. Eenvoudigweg omdat het veel meer moeite gaat kosten om jezelf te overtuigen, zodanig dat je ook écht gelooft dat je het wél kan i.p.v. niet.
Het woordje NOG is erg onschuldig en vormt niet echt een bedreiging voor jouw huidige geloofssysteem maar schept ruimte voor een mogelijke verbetering in de toekomst en de weerstand vermindert aanzienlijk. Dat het dan ook fijner voelt om dat woordje eraan toe te voegen als je de neiging hebt niet-helpende uitspraken te doen, kunnen vele leerlingen van mij beamen.

Dus…. mocht jij je kind zelf-ondermijnende uitspraken horen doen, vraag dan vriendelijk of het alleen maar het woordje NOG eraan toe wil voegen.

One thought on “Eén woordje…. een wereld van verschil.

  1. Mijn kind zei van kleins af aan: ‘Ik kan het niet’ bij uitdagende situaties. Vanaf het begin heb ik die woorden omgezet naar ‘Jawel hoor, je kán het wel, je moet het alleen nog léren’. Zonder ergernis dit jaren volhouden heeft geresulteerd in een ondernemende zelfverzekerde jongere die door angst heen gaat!

Laat een reactie achter aan Roosmarijn Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *